ΤΟ ΩΔΕΙΟ ΜΑΣ. Η περηφάνια μας

Της κ. Ευθυμούλας Μπαμπάτση - Τζερεφού

Και όλα ήταν μια γιορτή!!! Μια γιορτή από αυτές που στο πέρασμά τους αφήνουν πίσω φως για να μας φέγγει και να μας οδηγεί στις καλές «πατημασιές» των προγόνων μας! Στο ανακαινισμένο δημοτικό μας θέατρο με την επωνυμία πλέον τώρα «Μίκης Θεοδωράκης» πήραμε την πρώτη ανάσα μετά την ασφυξία της πανδημίας που μας ταλαιπώρησε και μας ταλαιπωρεί ακόμα. Το Ωδείο Νάουσας το βράδυ το Σαββάτου φώτισε τον τόπο μας με ποίηση και μουσική.

Τίμησε την ιστορία της μικρής αλλά Ηρωϊκής μας πόλης. Ηταν ένα μνημόσυνο για τα 200 χρόνια από το χαλασμό της Νιάουσας, χωρίς βέβαια να ξεχάσει και τα βάσανα της μάνας Ελλάδας! Απέδειξε πως την προσδοκία και την ελπίδα τη συναντάς στα απλά, αληθινά δημιουργήματα, όταν αυτά γίνονται με σεβασμό, μεράκι και πάθος! Πάνω στη σκηνή του θεάτρου η χορωδία μας έλαμπε και η μαντονιλάτα από κάτω ήταν η φωτιά, η πυρκαγιά! Τα κόκκινα μαντήλια στο λαιμό, η ασημένια πόρπη, στολίδι πάνω στο μαύρο ρούχο, μιλούσαν, Ολα κάτι έλεγαν.

Οι τραγουδιστές απολογούνταν και ο κόσμος κάτω έκρινε, χαρίζοντας βραβεία, τα δάκρυα από συγκίνηση! Μπορεί να έφταναν οι ήχοι του πολέμου στα αυτιά μας, όμως το χειροκρότημα που έβγαινε μέσα από τα φυλλοκάρδια μας «κοίμιζε» τους φόβους και τις αγωνίες μας. Λευτερωθήκαμε για λίγο.

Την πορεία του Ωδείου μας την παρακολουθώ χρόνια τώρα γιατί είναι ξεχωριστή! Η χορωδία μας όπου και αν πάει, όπου και αν βρεθεί και όπου και αν σταθεί μυρίζει δυόσμο, βασιλικό, ρίγανη, θυμάρι!

Παίρνει τη Νάουσα από το χέρι και τη σεργιανάει. Παντού Ελλάδα τραγουδάει και τα βραβεία είναι η αναγνώριση και η παραδοχή της. Πίσω από μία επιτυχία, πάντα κρύβεται αγάπη, αφοσίωση, μα κυρίως πολύ δουλειά.

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που τα πάντα σφραγίστηκαν, το Ωδείο κράτησε ζωντανό το κρυφό σχολείο του και μόλις ήρθε η ώρα σαν χείμαρρος, ξεχύθηκαν οι μουσικές του, αποδεικνύοντας πως τα θαύματα γίνονται μόνο με φως και αγώνα αδιαλείπτως.

Μόνο ευγνωμοσύνη.