'Το Χρέος'

Της Ευθυμούλας Μπαμπάτση Τζερεφού   Eντυπη έκδοση Φωνή της Ναούσης 13-1-2018

Τις αναμνήσεις μας κανένας δεν μπορεί να μας τις πάρει. Τις κρατάμε σαν φυλαχτό στο μυαλό μας και αν τύχει, το πλήρωμα του χρόνου να φέρει τη στιγμή που θα αισθανθούμε την ανάγκη να τις καταγράψουμε τότε η χαρά μας είναι μεγάλη. Αυτή τη χαρά θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας την ημέρα που θα παρουσιασθεί το βιβλίο μου, την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018 ώρα 12 το μεσημέρι στο ίδρυμα «Χριστοφόρου και Μαίρης Δημούλα» Δεν είμαι συγγραφέας ούτε λαογράφος, δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε χρονογράφος. Γράφω ότι με «τεκνάει». Ελληνική λέξη από το ρήμα τίκτω = γεννώ. Λένε πως αγαπάς κάτι πάρα πολύ, όταν προηγουμένως το έχεις απορρίψει. Στα 18 μου χρόνια μ΄έπνιγε το σοκάκι μας, όπως και ολόκληρη η πόλη μας. Εφυγα και πήγα να ζήσω στην πρωτεύουσα την Αθήνα. Δεν σπούδασα παρά παντρεύτηκα. Κυνηγούσα την ανεξαρτησία μου μέσα από την εξάρτηση. Στην πορεία αναλαμβάνοντας τις ευθύνες των επιλογών μου, κατέκτησα την εσωτερική μου γαλήνη και λευτερώθηκα. Ολα έχουν το κόστος τους. Είχα την καλή τύχη να έχω γονείς τον Τάση και την Ευαγγελία (Λούλα) Μπαμπάτση. Ενα αντρόγυνο που έζησε όλα τα χρόνια με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση. Ανθρωποι αληθινοί, αυθόρμητοι, χαμογελαστοί. Μας χάρισαν όμορφα παιδικά χρόνια. Δεν ήταν χρόνια εύκολα. Δύσκολα χρόνια ήταν. Ηταν όμως δυνατά, γεμάτα ενδιαφέρον. Από την οικογένεια μου κέρδισα πολλές αναμνήσεις γιατί ήταν μια μεγάλη αγροτική οικογένεια που σ΄όλους τους αγώνες της πατρίδας πήρε ρόλο ουσιαστικά ενεργό. Εκανα ταξίδια μακρινά, γνώρισα τόπους όμορφους, θρησκείες, ιδεολογίες και κατάλαβα πως στη ζωή αξία έχει μόνο ο καλός άνθρωπος. Επίσης γνώρισα σπάνιους ανθρώπους που με βοήθησαν πολύ στη μακρόχρονη διαδρομή μου. Συνάντησα άτομα που δεν μου φέρθηκαν καλά, αλλά και αυτά συνέβαλαν στην παρά πέρα εξέλιξή του εαυτού μου. Ολους τους ευχαριστώ! Μέσα από τον αγώνα για τη ζωή ο κάθε ένας μας γνωρίζει το καλό και το κακό. Αυτό είναι μεγάλη εμπειρία. Μεγάλη ευτυχία όμως είναι να κερδίσουμε μέσα από την προσωπική μας υπέρβαση αυτά που δεν μας χαρίσθηκαν. Η ολοκλήρωσή μας έρχεται όταν δωρίσουμε, εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας αυτό που έχει ανάγκη σεβόμενοι τις αρχές και τις αξίες μας. Τότε είμαστε ευγνώμονες στην ύπαρξή μας. Ευχαριστώ την κυρία Λευκή Σαμαρά που με την προτροπή της άνοιξε για μένα αυτό το κεφάλαιο στη ζωή μου. Το πρώτο δημοσιευμένο γραπτό μου στο περιοδικό «Νιάουστα» η «Καρυά του Νόνη» συμπεριελήφθη στην 279η σελίδα του 29ου τόμου της μεγάλης Νεοελληνικής Εγκυκλοπαίδειας «Χάρη Πάτση» και τώρα βρίσκεται σε 800 βιβλιοθήκες του κόσμου. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η ιδέα του βιβλίου μου. Με δική σας παρότρυνση κατέγραψα την εποχή μου. Αναφέρομαι στα χρόνια της νιότης μου τα γεμάτα ανησυχίες και οράματα. Για συναισθηματικούς λόγους έχω δωρίσει το πρώτο μου βιβλίο «ΚΟΡΑΣΟ» στο Ιδρυμα Δημούλα που ανέλαβε και την έκδοσή του. Το αφιερώνω στη μνήμη του μπάρμπα μου Γιάννη Μπαμπάτση του Γεωργίου, πατέρα της Μαίρης Μπαμπάτση Δημούλα. Είναι χρέος. Οι ρίζες μας ξεκινούν από βαθιά γιατί εκεί βρίσκουν νερό να πιούν, να γίνουν μίσχος και κλωνάρια... ώσπου να υψωθεί δένδρο το σόι, η γενιά, η πατρίδα...