Το άρωμα της αποκριάς μας 'Η λίμνη των Κούρκων'

 Της κ. Ευθυμούλας Μπαμπάτση - Τζερεφού

Το βράδυ της Τσικνοπέμπτης, στην πλατεία Καρατάσιου, ο κόσμος που συμμετείχε στο καλωσόρισμα της Αποκριάς ήταν ενθουσιασμένος. Το κάθε τι στη ζωή έχει την προσωπική του σφραγίδα. Είναι η υπογραφή του, η εικόνα του, αλλά το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, είναι το άρωμά του! Στη Νάουσα η παράδοση έχει τον πρώτο λόγο. Χωρίς Γιαννίτσαρο και Μπούλα, χωρίς νταούλι και ζουρνά και χωρίς μαχόσικα(αστεία) Ναουσαίικα «Αποκριά δεν γένητι σας λέγω».

Η αρχοντιά της Φιλαρμονικής μας, οι ντόπιες μουσικές μας, οι χορευτές από όλους τους συλλόγους μας ήταν βάλσαμο στην ψυχή μας. Δροσιά όμως και άρωμα ήταν η παράσταση η«Λίμνη των Κούρκων». Μια ομάδα Ναουσαίων «Οι Αντάρντες» με αυτογνωσία και αυτοσαρκασμό, κυρίως όμως με βαριά κληρονομία στην παράδοση, αναβιώνουν το σατυρικό μέρος του εθίμου μας σχολιάζοντας την επικαιρότητα. «Η λίμνη των Κούρκων» με την παρουσία της στην πλατεία έφερε στη μνήμη μας άλλες εποχές πολύ παλιές, πολύ δύσκολες, αλλά και πολύ σημαντικές.

Στην ίδια πλατεία, τότε ονομάζονταν «Τρούμαν», ο μπαρμπα Αντώνης ο Πελτέκας, ο Τατάτσης ο θείος μου, ο Γιώργος ο Μπογιατζής, ο Μπίλης ο Σταυρίκος, μαζί με τον λαϊκό ποιητή Ρίζο σκόρπιζαν το δικό τους άρωμα που ήταν ανάλογο με τα χρόνια τα μεταπολεμικά της φτώχειας. Με το τίποτα πρόσφεραν το μεράκι τους. Αγγάρευαν γαϊδούρια, τράγους(δεν υπήρχαν τότε φιλοζωϊκές οργανώσεις για να θυμώσουν). Εβαζαν τη ραντιστική μηχανή στην πλάτη και τα ρούχα τους βρωμούσαν παράθειο. Αυτές ήταν οι στολές τους και ότι άλλο παρτάλι έβρισκαν σε κάποιο παρακέλι.

Τίποτε δεν τους ένοιαζε παρά μόνο να προσφέρουν γέλιο στον κόσμο που το λαχταρούσε τόσο πολύ. Σήμερα άλλαξαν πολλά. Εξακολουθεί όμως η εποχή μας να είναι πολύ δύσκολη. Μας έχει λείψει το χαμόγελο και η χαρά. Με το ταμπεραμέντο τους «οι Αντάρτες» μας χαρίζουν γέλιο-πολύ γέλιο, αυθόρμητο και αληθινό. «Η λίμνη των Κούκων» γοήτευσε τους πάντες! Εκείνο το βράδυ στην πλατεία ενθουσιάστηκε και μια παρέα Γάλλων που βρέθηκαν στη Νάουσα, όχι τυχαία.

Καθηγητές πανεπιστημίων της Γαλλίας με ειδίκευση στην έρευνα για τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Τους κάλεσα στο σπίτι μου γιατί εκτίμησα την τρομερή προσπάθειά τους στο χορό, να συγχρονίσουν την πατημασιά τους με το νταούλι και το ζουρνά. Το μουσταμπέικο το κατάφεραν. Τον δύσκολο όμως «νηζάμικο» τον πηλαλούσαν(τον έτρεχαν). Διψούσαν να μάθουν την ιστορία της Νάουσας και βούρκωναν όταν κάτι τους συγκινούσε.

Η νεαρή Ινδή ζωγράφος που σπούδαζε με υποτροφία στο Παρίσι υποσχέθηκε πως θα έρχεται κάθε χρόνο. Γνώρισαν το έθιμό μας μέσα από το διαδίκτυο και ήθελαν να το αγγίξουν, για αυτό επισκέφθηκαν τη Νάουσα και έμειναν 4 ημέρες.

Δήλωσαν φεύγοντας ότι αυτά που είδαν(Βεργίνα, Μίεζα, Σχολή Αριστοτέλη κ.λ.π.), αυτά που έζησαν πρώτη αποκριά στη Νάουσα ήταν μια μοναδική εμπειρία. Δεν θα την ξεχάσουν ποτέ. Χρόνια πολλά.