'Στον σκοτωμένο Πόντιο φοιτητή'

Σάββατο 1 Ιουνίου 2019 20:37
'Στον σκοτωμένο  Πόντιο φοιτητή'

Της κ. Ευθυμούλας Μπαμπάτση - Τζερεφού

Δεν είμαι Πόντια, αλλά κάθε φορά που ακούω Ποντιακά τραγούδια αυτά που κρύβουν τόσο πόνο μέσα τους, τα μάτια μου βουρκώνουν. Οταν βλέπω λεβέντες άντρες, Πόντιους, να χορεύουν τον πολεμικό χορό «Πυρρίχιο» και να τρέμει η γης κάτω από τα πόδια τους, ανατριχιάζω!

Εισπράττω το μέγεθος του κατατρεγμού τους που το έκαναν τέχνη, για να θυμούνται! Υπάρχει λόγος που βρίσκομαι και εγώ μαζί τους μέσα στα καραβάνια του ξεριζωμού τους. Ο «Πνευματικός μου πατέρας» ο νονός μου ήταν Πόντιος. Ηταν ο Βασίλης Αποστολίδης από τη Γιάντσιστα σημερινός Αγιος Γεώργιος Βεροίας. Δεν τον γνώρισα γιατί σκοτώθηκε στον εμφύλιο πόλεμο, 20 χρονών παλικάρι, φοιτητής της Ιατρικής. Γνώρισα όμως την οικογένειά του. Είναι μια αξιόλογη Ποντιακή οικογένεια, που κατόρθωσε μετά από πολύ αγώνα, όπως όλες οι Ποντιακές οικογένειες, να προκόψει. Τα αδέλφια του νονού μου, οι αδελφές του και τα παιδιά τους με αγαπούσαν και τους αγαπούσα.

Για αυτούς ήμουνα η “θυγατέρα” του σκοτωμένου αδελφού τους. Ημουν το μόνο που είχε απομείνει από εκείνον, η μοναδική βαφτιστήρα του. Χαίρονταν που πήγαινα στο χωριό και εγώ περνούσα ζωή χαρισάμενη μαζί τους σε όλες μου τις διακοπές. Εχω εικόνες μαγικές, από εκείνα τα χρόνια. Στα κάτω δωμάτιο έκαιγε συνέχεια η χαμηλή μακρόστενη λαμαρινένια σόμπα. Η ζέστη που έβγαζε μαζί με το υπέροχο κόκκινο κρασί «σκέτο νέκταρ» σε κατακτούσαν και σε χαλάρωναν.

Τα μπόλικα αυγά, τα τυριά, τα βούτυρα μαζί με το φουσκωτό γεμάτο τρύπες ζυμωτό ψωμί σ έκαναν πλούσιο. Τι άλλον να χρειάζονταν παρά μόνο ο κεμεντζές (Ποντιακή λύρα). Μέσα στο χαμηλό φως από τη γκαζόλαμπα άρχιζε ένα γλυκό παραπονιάρικο γλέντι. Εκαναν ότι μπορούσαν για να μ΄ ευχαριστήσουν. Τους Ποντιακούς χορούς τους έμαθα, τα λόγια όμως των τραγουδιών έκανα πως τα καταλάβαινα. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα αισθανόμουνα. Τα μικρά τους ονόματα μου θυμίζαν θρησκευτικά και Αρχαία Ελλάδα. Αβραάμ, Ισαάκ- Ματθαίος, Σωκράτης, Αγγέλικα, Παρθένα, Ιφιγένεια.

Εκεί πρωτάκουσα και το «Ευρώπη» γυναικείο όνομα. Αχ Ευρώπη, από εκείνα τα χρόνια οι Πόντιοι σε τιμούσαν κι εσύ δεν καταδέχεσαι τώρα να αναγνωρίσεις τη γενοκτονία τους. Γιατί; Γιατί και πάλι παίζονται μεγάλα πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη των λαών. Οι Πόντιοι όμως είναι αγωνιστές και θα παλεύουν μέχρι να δικαιωθούν. Ξεσήκωσαν όλο τον πλανήτη, την Κυριακή 19 Μαΐου ημέρα μνήμης για τα 100 χρόνια από τη γενοκτονία τους. Είναι κάτι που τους καίει και το δίκαιο είναι με το μέρος τους. Συγκινηθήκαμε με τους Ποντιακούς χορούς. Ακούσαμε τραγούδια με τόση αλήθεια από Πόντιους τραγουδιστές, έτσι όπως μόνο αυτοί μπορούν να τους αποδώσουν γιατί αυτά τα αισθάνονται!!! Ενοχλούμαι όπως και άλλοι συμπολίτες μου όταν στη Νάουσα έρχονται σε σημαντικές επετείους μας αξιόλογα μουσικά σχήματα και οι τραγουδίστριες που δεν γνωρίζουν την ιστορία μας παραποιούν τη Μακρυνίτσα.

Δεν «γένητι» σε κάποιο σημείο του τραγουδιού να χτυπούν παλαμάκια και μέσα στην καλή χαρά να θέλουν να μας ξεσηκώσουν και να χειροκροτήσουμε. Η Μακρυνίτσα μας είναι μοιρολόι, είναι κλαυθμός και οδυρμός, τραγωδία και θρήνος είναι. Οφείλουμε την προστασία της για να θυμόμαστε τα βάσανα των προγόνων μας.

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται σε μια μέρα πολύ σημαντική για την ιστορία της Ελλάδος. Αφιερώνεται στη μνήμη του σκοτωμένου Πόντιου φοιτητή που έχασε τη ζωή του στη δίνη μεγάλων πολιτικών αναταραχών. Είναι καταστάσεις που συνέχεια δημιουργούνται από τις μεγάλες δυνάμεις για οικονομικά συμφέροντα με θύματα πάντα τους λαούς. Η 26η Μαΐου είναι ημέρα εκλογών. Στη μνήμη όλων αυτών που βασανίστηκαν, ξεσπιτώθηκαν, κάηκαν, ρημάχτηκαν οφείλουμε εμείς να δείξουμε τη δύναμή μας πηγαίνοντας στις κάλπες. Είναι υποχρέωσή μας, απέναντι στην ίδια τη ζωή μας.