'Στον Αη – Λια μας'. Της κ. Ευθυμούλας Μπαμπάτση - Τζερεφού

Εις το βουνό ψηλά εκεί

ειν εκκλησιά ερημική

Το σήμαντρό της δεν χτυπά

δεν έχει ψάλτη ούτε παπά (του Βαγγέλη Βλάχου)

 

Αυτό το τόσο απλό και αθώο ποίημα που έγινε τραγούδι και τραγουδιέται σε διάφορες μελωδίες, αναφέρεται, σε όλα τα ορθόδοξα εξωκλήσια μας. Μέσα όμως στο δικό μου μυαλό υπήρχε αυτή η εντύπωση ότι γράφτηκε για τον Αη-Λιά μας πάνω από τη Βάλια μας. Σχεδόν όλοι το σιγοψιθυρίσαμε και εγώ πάντα κουβαλούσα μνήμες από το πανηγύρι του Προφήτη στις 20 Ιουλίου.

Περνούσαμε την Αγία Παρασκευή και από ένα μονοπάτι στριφογυριστό ανεβαίναμε ένας – ένας στην κορυφή του λόφου. Κάναμε το σταυρό μας, παρακολουθούσαμε τον εσπερινό, τρώγμαε το δειλινόμας, πάνω σε μία κουρελού στρωμένη στα άγρια χόρτα, πίναμε κρυγιό νερό από το τάσι, όλοι μικροί μεγάλοι περιμένοντας τη σειρά μας, όπως και στη μεταλαβιά.

Στο τέλος ο κατήφορος, μας έβγαζε στο σπίτι της θείας μου της Κατερίνης Φραγγότση στην οδό Χατζηκουρκούτα, δίπλα στον κούφιο τον πλάτανο. Γιόρταζε το γιο της τον Ηλία και κερνούσε γλυκό του κουταλιού που έλαμπε στο γυάλινο κομψό πιατάκι. Μέσα στο δίσκο το κουταλάκι οριζόντια τοποθετημένο πάνω στο διάφανο ποτήρι, το παίρναμε καμαρωτοί και με ύφος μεγάλου επισκέπτη, λέγαμε τα χρόνια μας πολλά. Ετσι όμορφα τελείωνε μια γλυκιά γιορτινή καλοκαιρινή μέρα.

Φέτος στην εποχή της απομόνωσης λόγω κορονωϊού, αναζητώντας διαφορετικές εικόνες έξω από το σπίτι μου, βρέθηκα στον «Αη-Λιά μας». Αλλος δρόμος αλλοιώτικος χώρος, διαφορετική δική μου ματιά. Μπροστά στην ωραία πύλη μέσα στο εκκλησάκι παρατηρώντας το ξύλόγλυπτο τέμπλο του, ανοίχτηκε σε μένα μια άλλη εποχή, χρονολογίας 1931.

Οι μορφές του Χριστού και της Παναγίας, γαλήνιες, ζεστές, ανθρώπινες είχαν την υπογραφή του σπουδαίου Ναουσαίου Αγιογράφου Χριστόδουλου Ματθαίου. «Δωρεά της Ζαφειρίτσας Χρήστου Σιπητάνου 1931» ήταν η Παναγία με τον μικρό Χριστό στην αγκαλιά της. Η Ζαφειρίτσα ήτνα η αδελφή της γιαγιάς μου που δεν μπόρεσε ποτέ να κρατήσει ένα δικό της παιδί στην δική της αγκαλιά. Συγκινήθηκα γιατί πάρα κάτω απεικονίζονταν η ζωή του Προφήτη Ηλία. Ηταν «Αφιέρωμα της Ευθυμίας Ιωάννου Μπαμπάτση 1931». Δώρο της γιαγιάς μου. Η Μίτσα η Μπαμπάτσαινα όλα τα κουμαντάριζε στο σπίτι της. Δεν μπορούσε να κουμαντάρει τις ζωές των 6 παιδιών της.

Προφανώς εκλιπαρούσε τη βοήθεια του Προφήτη για να τα καταφέρει. Στο κέντρο δεξιά ήταν «Δωρεά της οικογένειας Βασιλείου Ιταλιάνου’. Αριστερά ο Χριστός «έργο δωρεά Χροστόδουλου Ματθαίου 1931». Στη μέση «Δωρεά οικογένειας Στεφάνου Φασούλα 1932. Εργων Τάκη Βλάχου».

Η Τρίτη «Δωρεά Θωμά Κ. Μάντσιου εξ Αμερικής Ναουσαίου». Μέσα σε αυτόν τον μικρό χώρο ανακάλυψα την διαδρομή της ρίζας μου. Συναντήθηκα με τους προγόνους μου και τις επιθυμίες τους. Περνώντας από αυτή τη ζωή ξεκίνησα απόγονος των προγόνων μου και θα γίνω πρόγονος των απογόνων μου, αφήνοντας πίσω μου τις προσδοκίες μου και τα όνειρά μου.

Βγήκα στον υπαίθριο χώρο του Αη-Λιά μας και φαντάσθηκα πως έτσι θα είναι ο παράδεισος. Το αποτέλεσμα μιας μακράς ανιδιοτελούς εθελοντικής εργασίας του ακούραστου κ. Γιάννη Ντάρα. Τα συγχαρητήρια μου. Αλλη ομορφιά τότε, άλλη τώρα. Πάντα όμως ομορφιά, γιατί τα εξωκλήσια μας είναι θησαυροί. Πίστης-προσμονής και μνήμης!