Οδός Μαίρης Μπαμπάτση - Δημούλα. Προς αποκατάσταση

Της Ευθυμούλας Μπαμπάτση - Τζερεφού

Η Μαίρη Μπαμπάτση Δημούλα του Ιωάννου και της Ελένης γεννήθηκε το 1928 στη Νάουσα και μεγάλωσε στα Μπαμπατσαίικα. Ετσι καθόριζαν όλοι oi Ναουσαίοι το σοκκάκι μας δηλαδή την Β΄πάροδος Βασιλέους Κωνσταντίνου παλιά και τώρα Β΄πάροδος Αλεξ. Χωνού!

Το πατρικό σπίτι του Νίκου Σπάρτση από τη μια πλευρα και από την άλλη του Γεώργιου Σιμανίκα, δύο ξεχωριστών πολιτών της Νάουσας με μεγάλη προσφορά στην πόλη τους, διαμόρφωναν την είσοδο του δρόμου μας. Πάρα μέσα ήταν τα σπίτια των Πάσχου, Σμέρνου και Μώκιου.

Ολα τα υπόλοιπα ήταν των Μπαμπατσαίων του Γιάννη, του Μηνά, του Περικλή, του Τάση και του Βασιλάκη!

Οι γονείς τους 3 αδέλφια, εργατικά και προκομμένα, ο Γιώργης, ο Τάσης και ο Γιαννάκης, έκτισαν το σπίτι τους με την ιδιαίτερη Μακεδονική αρχιτεκτονική, με τα ανώγια και κατώγια, πάνω στα αποκαΐδια του παλιού τους σπιτικού που κάηκε στο χαλασμό της Νιάουστας το 1822.

Κράτησαν κάποια ντουβάρια εις μνήμην. Τα ακουμπούσα και ανατρίχιαζα! Η ιστορία της πόλεως στέκονταν μπροστά μου. Εγώ μικρή και ασήμαντη ψήλωνα-ψήλωνα-ψήλωνα! Αυτό το αρχοντικό το κληρονόμησε η εξαδέλφη μου Μαίρη Μπαμπάτση του Ιωάννου. Η Μαίρη ήταν μια ξεχωριστή γυναίκα για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Τελείωσε το γυμνάσιο, ήξερε αγγλικά.

Το πιάνο της αυτήν την στιγμή βρίσκεται στην Εστία Μουσών δώρο δικό της στο Δήμο Νάουσας. Διετέλεσε πρόεδρος της «ΜέριμναςΠαιδιού», όπως επίσης και πρόεδρος του Οδηγισμού Νάουσας. Ομορφη, δυναμική, αρχόντισσα συμμετείχε σε όλα τα πολιτιστικά δρώμενα και με την υπέροχη φωνή της άφησε εποχή! Παντρεύτηκε έναν πρώτο εξάδελφο του μπαμπά μου τον θείο μου Χριστόφορο Δημούλα. Δεν απέκτησαν παιδιά. Μεγάλος καημός για την ίδια και αμείλικτος πόνος για τον μπάρμπα μου Γιάννη που είχε την ατυχία να θάψει και τα 6 παιδιά που απέκτησε με την Ελένη.

Τα 6 αγόρια του αυτά που θα συνέχιζαν το όνομά του. Πέθαναν άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα. Εζησε μόνο η Μαίρη, η μία, η μοναδική και πολυαγαπημένη! Η θυγατέρα την ώρα που ξεπροβοδούσε τον άντρα που τις χάρισε τη ζωή στο τελευταίο του ταξίδι, δεν τον έκλαψε παρά μόνο του υποσχέθηκε, πως θα κάνει τα πάντα, για να μείνει το όνομά του, ακόμα και αν χρειασθεί να χαρίσει ολόκληρη την περιουσία της στη Νάουσα.

Ο Χριστόφορος και η Μαίρη ήταν αγαπημένο ζευγάρι και ο ένας σέβονταν την επιθυμία του άλλου. Για το λόγο αυτό όλα τους τα υπάρχοντα διατέθηκαν για να συσταθεί το ίδρυμα «Χριστόφορος και Μαίρη Δημούλα» που στεγάστηκε μετά το θάνατό τους στα Μπαμπατσαίικα απουσιάζοντας το όνομα «Μπαμπάτση».

Η νοοτροπία της εποχής ήταν μετά το γάμο η γυναίκα να παίρνει το επίθετο του συζύγου. Η Μαίρη ήταν περήφανη για το επώνυμό της. Καμάρωνε γιατί αυτό αποκτήθηκε το βράδυ του χαλασμού της Νάουσας. Εκείνη την τραγική νύχτα του Ολοκαυτώματος το 1822 πέθανε ένας Νικόδημος και γεννήθηκε ένας Μπαμπάτσης. Εγραψα το βιβλίο μου «Κορασό» για αποκατάσταση της πραγματικότητας. Το προηγούμενο διοικητικό συμβούλιο του Ιδρύματος με πρόεδρο τον εκάστοτε Δήμαρχο, τότε τον κύριο Νίκο Κουτσογιάννη, ενέκρινε το αίτημα για αναφορά του ονόματος «Μπαμπάτση» στο ίδρυμα «Χριστόφορος και Μαίρη Δημούλα».

Ηταν αδύνατο όμως από το Υπουργείο Οικονομικών που ελέγχεται, να προστεθεί και να ονομάζεται «Ιδρυμα Χριστόφορου Δημούλα και Μαίρης Μπαμπάτση-Δημούλα».

Μου επέτρεψαν να τοποθετήσω μια πλακέτα με το όνομά της το πατρικό, στο διπλανό κτίριο ιδιοκτησίας του ιδρύματος. Δεν το έκανα γιατί αυτό η Μαίρη δεν θα το ήθελε ποτέ!

Τώρα με την ευκαιρία της ονοματοδοσίας μικρών παρόδων, ζητώ το σοκκάκι μέσα στο οποίο βρίσκεται το ίδρυμα “Χριστόφορος και Μαίρης Δημούλα” να ονομαστεί οδός Μαίρης Μπαμπατση-Δημούλα.

Να τιμηθεί αυτή η σπουδαία γυναίκα για να αποκατασταθεί η μνήμη της και να ηρεμήσει η ψυχή της!

Ο θείος μου ο Χριστόφορος από ψηλά θα χαίρεται γιατί την αγαπούσε και την παραδέχονταν.