Μέρες με χιόνι Μέρες λευκές

Της κ. Ευθυμούλας Μπαμπάτση - Τζερεφού
Από μια εβδομάδα πριν οι τηλεοράσεις να μας βομβαρδίζουν για το κακό που μας έρχεται! Από τη μία οι φωτιές στο Λος Αντζελες και από την άλλη η προετοιμασία για το πιθανό αποκλεισμό των πάντων στη Βόρεια Ελλάδα, λόγω καιρικών συνθηκών. Διασπορά φόβου με ότι αυτό συνεπάγεται!
Τα τηλέφωνα από Αθήνα να χτυπούν με αγωνία πρωτόγνωρη για εμένα, που έζησα εποχές στη Νάουσα, χωρίς κεντρική θέρμανση στα σπίτια μας, με ένα τζάκι στη χειμωνιάτικη την κάμαρη με μια στόφα στην κουζίνα και μια σόμπα βαμμένη ασημί στην καλή την κάμαρη! Ολοι μαζί στον ένα χώρο που θερμαίνονταν. Αλλος άκουγε ραδιόφωνο, άλλος έτρωγε, άλλος διάβαζε, άλλος τραγουδούσε, άλλος τσίριζε! Κανένας φόβος. Το ανώγι στο ξιάστερ με παραθύρια χωρίς τζάμια, σπασμένα από τον εμφύλιο πόλεμο.
Χειμώνας...
Ξαφνικά στο ξημέρωμα, βλέπαμε τις απέναντι κεραμοσκεπές κάτασπρες με κοντά 30-50 πόντους χιόνι και η μάνα σε ένα «σινί»(τάψα μπακιριένια, 80 πόντους φάρδος) απάνω στο σουφρά, έβαζε αχνιστή μπομπότα(χυλός από καλαμποκίσιο αλεύρι με μέλι, ριτσέλι από σταφύλια) περιχυμένο, να το βλέπεις και να ξελυγώνεσαι!
Οπως ήμασταν από την κώχη κουκουλωμένοι με τις βελέντζες τις κόκκινες, τις πράσινες , τις κίτρινες με μισό μάτι ανοιχτό, το κουτάλι έβρισκε το στόμα και η γεύση ζάλιζε το μυαλό μας από την ηδονή!
Τα κουτάλια να «ρουπουτούν»(χτυπούν) και από τη βιασύνη ανεβοκατέβαιναν, χτυπώντας τον πάτο της τάψας, αλλά από την κουταλομαχία που ακολουθούσε, προσπαθώντας να ανοίξει ο καθένας μας δρόμο για να φτάσει το μέλι στο μερίδιό του!
Εφτά άτομα εμείς και σχεδόν πάντα κάποιος απρόσμενος φιλοξενούμενος περαστικός να μην προφταίνουμε να χορτάσουμε με την πρώτη παρτίδα. Ακολουθούσε δεύτερη με υπολείμματα μελιού! Μάγουλα κατακόκκινα μπροστά από το τζιάκι και πίσω η πλάτη παγωμένη λόγω βορείου ημισφαιρίου στην ίδια κάμαρη.
Ούτε συνάχια, ούτε αντιβιοτικά, σινάπι στουμπισμένο με μάλλινο πανί στη ράχη με μέλι της μέλισσας για κόλα και συγχρόνως τα δάκτυλα δούλευαν. Αγλυμα(γλείψιμο) για να γλυκαίνει ο βήχας.
Η βρύση έτρεχε χωρίς σταματημό. Το νερό μπούζι. Μια χούφτα βιαστικά στο πρόσωπο, απαραίτητη η ποδιά και χωρίς καθυστέρηση ίσια για το σχολείο. Οκτώ η ώρα χτυπούσε το κουδούνι, προσευχή και στα θρανία. Πειθαρχία; Ισως...
Ημουν και δεν ήμουν δέκα χρονών. Εξω το χιόνι μπαμπάκι έπεφτε. Το ένα χέρι κρατούσε την τσιάντα, Στην αμασχάλι έσφιγκα το ξύλο για τη σόμπα του σχολείου και την ομπρέλα στο άλλο χέρι! Δίνω ένα αγλείστριμα και χωρίς να το καταλάβω ολόκληρη χάθηκα στα πλαϊνά χιονισμένα τείχη. Το στόμα μου γέμισε χιόνι και μέσα στο χάλι μου το μαύρο η σκέψη μου με βοήθησε να φανταστώ πως τι ωραία αυτό το χιόνι να ήταν όλο ζάχαρη!!!!”Ζάχαρι ψιλή”
Αμάν για λίγη γλύκα. Κατά βάθος μπορεί να επιθυμούσαμε γλύκα ζωής αλλά και αυτή η προσδοκία δεν ήταν λίγη. Τις κρουσταλίδες που κρέμονταν από τα κεραμίδια, τις σπάζαμε παριστάνοντας ότι γλείφουμε παγωτό χωνάκι. Γέλια μέσα από την ψυχή βγαλμένα, την ώρα της αφήγησης, Το απόγευμα, όλος ο μικρός ντουνιάς, αντάμωμα στα καμμένα απέναντι από το σημερινό διοικητήριο. Αγλείστρες στον πάγο, απούμες από χιόνι(μπαλάκια) μπορεί και χωρίς σκουφί, χωρίς κασκόλ και χωρίς γάντια, μάρμαρο τα πόδια μέσα στις λαστιχένιες μπότες με τα μάλλινα σκουφούνια, πλεγμένα από τα χέρια της γιαγιάς με τις πέντε βελόνες!
Το βράδυ η μάνα μας έβαζε λεκάνη με χλιαρό νερό από το γκιούμι για να ζωντανέψουν τα δάκτυλά μας που μούδιαζαν από την παγωνιά!
Τα χρόνια αυτά μας χάρισαν δύναμη! Κανένα ψυχικό τραύμα γιατί αυτές οι μνήμες γλυκαίνουν την ψυχή! Φαίνεται πως η σημερινή κοινωνία ψάχνει μια τέτοια γλύκα! Δεν ξέρω αν μπορεί να τη ρει και να την προσφέρει στα παιδιά.
Ο πολιτισμός καλός είναι μέχρι του σημείου να μην χάνεται το μέτρο! Νομίζω πως χάσαμε και τα αυγά και τα καλάθια όταν με αυτό το χιόνι κλείσανε τα σχολεία...
Ευχαριστώ