'ΚΟΡΑΣΟ...'

Διαβάζοντας το βιβλίο «Κορασό» της Ευθυμούλας Μπαμπάτση – Τζερεφού, όπου έκανε μια ανεπανάληπτη κατάθεση καρδιάς -σπονδή στην τοπική ιστορία και πολιτισμό της Νάουσας- ομολογώ ότι εκτός από βαθιά συγκίνηση ένιωσα και εθνική υπερηφάνεια. Αυτές οι μυρμηγκιές απλών ανθρώπων προσκολλημένοι μεν στην έγνοια της βιοπάλης, είχαν ανοξείδωτες αρχές και πολλά περιθώρια για κοινωνικές σχέσεις αδιανόητες για τα σημερινά δεδομένα, όπου η ευρύτερη οικογένεια με παππούδες, γιαγιές, γαμπρούς, νύφες και πολλά παιδιά χωρούσαν στην ίδια αυλή και στο ίδιο τραπέζι, χωρίς να λείπουν τα πιπεράτα σχόλια, οι έρωτες και τα χωρατά, το βάλσαμο της ψυχής.

Η γειτονιά έσφυζε από ζωή κι αλληλεγγύη με γιορτές, τραγούδια, χορούς, επετείους, παρηγοριές και με το εθνικό φρόνημα να παραμένει, βέβαια, αδιαπραγμάτευτο. Επ’ αυτού δεν απαιτείται καμιά συνηγορία, φτάνει να παρακολουθήσεις και σήμερα με βαθιά ενόραση όλη τη σοβαρότητα της διαδικασίας οργάνωσης για να βγουν την Αποκριά οι περήφανες Μπούλες στους δρόμους. Να μην αγνοήσουμε και την προσπάθεια χειραφέτησης των γυναικών βγαίνοντας στην κοινωνία ως εργάτριες φάμπρικας.
Τέτοια διαχρονική κοινωνική συνοχή σπάνια συναντάς. Ήταν τόσο γερά τα θεμέλια, ώστε δεν πτόησαν τη Νάουσα πόλεμοι, κατατρεγμοί και συμφορές. Φρονώ ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να το μελετήσουν –όχι απλώς να το διαβάσουν- όλοι οι Ναουσαίοι. Με απέραντο σεβασμό και θαυμασμό θα ήθελα να φιλήσω το χέρι της συγγραφέως, που κρατούσε αυτή τη ζωηρή πένα και την οδήγησε σε ατραπούς της καρδιάς, της τοπικής ιστορίας και του πολιτισμού!

Χρ. Σαμαντάς Εκπαιδευτικός
και περιστασιακά διασκεδαστής των Ναουσαίων…

 

“Κορασό-καρδιά”

Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου πως θα έγραφα ένα βιβλίο γιατί στην έκθεση δεν ήμουνα καλή μαθήτρια.
Δεν είμαι συγγραφέας όχι γιατί υποτιμώ τον τίτλο, αλλά γιατί η δική μου πλάτη δεν αντέχει τέτοιο βάρος!
Το «κορασό» γράφτηκε από μία εσωτερική δική μου ανάγκη. Από ένα χρέος! Χρέος στη μνήμη του μπάρμπα μου Γιάννη Μπαμπάτση, ενός ανθρώπου που ήξερε να χαρίζεται, να μερακλώνεται και να αγαπάει τη ζωή, περισσότερο από την ίδια τη δική του τη ζωή! Ηταν ένας «Ζορμπάς» που θαύμαζα μικρή, την αρχοντιά του και το περπάτημά του! Εφυγε πικραμένος. Δεν χάρηκε εγγόνια από τη μοναχοθυγατέρα του, τη Μαίρη του τη λατρεμένη. Είχε ήδη χάσει και έξι αγόρια που γέννησε η Ελένη, η γυναίκα του, άλλα από την κοιλιά, άλλα περπατάρικα και έθαψε και ένα στα 14 του χρόνια! Και ήθελε τόσο πολύ να ακούσει το όνομά του!

Ετσι δημιουργήθηκε το ίδρυμα «Χριστόφορου και Μαίρης Δημούλα» μέσα στα Μπαμπατσαίικα χωρίς το όνομα Μπαμπάτση. Αδικη παράλειψη από τον τελευταίο ιδικοκτήτη-κληροδότη.
Το «κορασό» εκδόθηκε με πρόεδρο τότε τον Δήμαρχο Νίκο Κουτσογιάννη και όλα τα έσοδα ήταν υπέρ του ιδρύματος που το 2018 έπνεε τα λοίσθια αλλά υπήρχε ακόμη!

Το «κορασό» αγαπήθηκε πολύ από τους πιο απλούς λαϊκούς ανθρώπους αλλά και από τους «των γραμμάτων και των τεχνών». Από τις πρώτες ημέρες της κυκλοφορίας του δέχθηκε πάρα πολύ καλές κριτικές από συμπολίτες μας και το κυριότερο, το διήγημά μου «η καρυά του νόνη» που ήταν το πρώτο γραπτό μου, αυτό που με έκανε να ξεκινήσω να γράφω, έτσι αυθεντικό χωρίς διορθώσεις, τώρα βρίσκεται σε 800 μεγάλες βιβλιοθήκες του κόσμου από τις εκδόσεις «Χάρη Πάτση»!!!
Το βιβλίο μου επιτέλεσε το σκοπό του! Η Νάουσα ακούγεται παντού όπως και Μπάρμπα μου Γιάννη το όνομά σου.

Παραθέτω με συγκίνηση τις κριτικές δύο αναγνωστών μου, όχι Ναουσαίων, των κυρίων Τίμου Λιακόπουλου(προηγούμενο φύλλο της “Φωνής”) και Χρήστου Σαμαντά(τωρινό φύλλο) και τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Ξαναβγάζω το «κορασό» μου στην επιφάνεια για να δηλώσω με θλίψη ότι το ίδρυμα Χριστόφορου και Μαίρης Δημούλα τώρα βρίσκεται σε πλήρη ανυπαρξία! Πέντε καινούργια διαμερίσματα εδώ και 25 χρόνια στο κέντρο της Ναόυσας καταρρέουν από την απραξία! Με πονάει πολύ κ. Δήμαρχε Νίκο Κουτσογιάννη!

Eυθυμούλα Μπαμπάτση - Τζερεφού