Η γη των Μακεδόνων στη γη των Κρητικών

Της κ. Ευθυμούλας Μπαμπάτση – Τζερεφού

Ορισμένα γεγονότα στη ζωή μας όταν συμβαίνουν είναι ανεξήγητα. Αργότερα όμως αντιλαμβανόμαστε ότι γίνονται για κάποιο λόγο.

Μοιραίες καταστάσεις ήταν αυτές που με οδήγησαν στην Κρήτη, εδώ που ζω τα καλοκαίρια μου και νοιώθω ευγνωμοσύνη για όσους με βοήθησαν να ριζώσω στον τόπο αυτόν. 

Θαρρείς και το σπίτι της «Λεβεντόκαλλης» στο Κεφαλοβρύσι Βιάννου που βρίσκεται στο Ν.Α. τμήμα του νομού Ηρακλείου, με περίμενε. Χρόνια ήταν μανταλωμένο, παρέδωσε σε εμένα τα κλειδιά του και από την πρώτη στιγμή που άνοιξα την πόρτα του ήταν σαν να έμπαινα μέσα στο σπίτι μου. Ζωντάνεψα τη θειά Καλλή που ήταν φευγάτη από τη ζωή και τώρα δίπλα στο τζάκι της μέσα στη φωτογραφία στέκεται γαληνεμένη!

Τη Νάουσα όμως όπου και αν πάω, την κουβαλάω μαζί μου. Οι βουνοκορφές του Βερμίου, η πανώρια «Αράπιτσά μας» το ποτάμι μας και τα πλατάνια του Αγίου Νικολάου μας, στολίζουν  τον οντά μου. Το καμάρι όμως για την καταγωγή μου είναι ο Γιαννίτσαρος και η Μπούλα. Ολα αυτά, που έχω γύρω μου, μου δίνουν τέτοια δύναμη που όπου και αν βρεθώ θέλω να τα προσφέρω και όταν τα δίνω δεν αδειάζει η ψυχή μου, αντίθετα γεμίζει με όλα αυτά που μου χαρίζουν σαν αντίδωρο.

Το Κεφαλοβρύσι είναι ένας μικρός παράδεισος. Ετσι πως είναι σκαρφαλωμένος στο βουνό από ψηλά ατενίζει το νότιο Κρητικό πέλαγος. Οταν το διακρίνεις κάτω από τη θάλασσα, νομίζεις πως βλέπεις ένα κοπάδι πρόβατα με μπροστάρη τον Αη Γιάννη, Τζομπάνης αρχηγός Αγιος και προστάτης. Ακόμα πιο ψηλά η Αγία Μαρίνα αγαπημένη των Κεφαλοβρυσανών. Ενα στολίδι του βουνού!

Στην πλατεία που βρίσκεται ο πλάτανος το νερό τρέχει ακόμα από την πέτρινη βρύση. Οι επτά όμως νερόμυλοι, αυτοί που έδιναν ζωή κάποτε στο χωριό,  έπαψαν να ελπίζουν ότι θα γυρίσει ο Μυλωνάς τους.

Τα ερείπια που άφησε ο πόλεμος την περίοδο της Γερμανικής κατοχής είναι ακόμα μάρτυρες του μεγάλου πόνου που πέρασε από το Κεφαλοβρύσι και το στιγμάτισε. Το 1943, κείτονταν 36 νεκροί μόνο στην είσοδο του χωριού μας, εκτός τα 600 άτομα συνολικά που σκότωσαν οι Γερμανοί στη γύρω περιοχή. Θρήνος και τόσες άλλες μάνες και αδελφές ούρλιαζαν και μαλιοτραβιούνταν. Ακόμα και τώρα η μαύρη μαντήλα σκεπάζει τα κεφάλια τους και θαύμα είναι πως μπόρεσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Τελευταία στο χωριό επανιδρύθηκε καινούργιος πολιτιστικός σύλλογος και άρχισε να δίνει ελπίδες αναγέννησης του τόπου. Οι χωριανοί με πολύ χαρά και προσδοκία στηρίζουν αυτή την προσπάθεια. Αναγκαίο όμως είναι να στηριχθεί και από το Δήμο που έχει υποχρέωση να το κάνει.

Ο σύλλογος στις 16 Αυγούστου 2019 έκανε το πανηγύρι του καλοκαιριού με μεγάλη επιτυχία. Τα Κρητικόπουλα όλη τη νύχτα χόρευαν και τραγουδούσαν και τα μπαχτσίσια έπεφταν βροχή στους μουσικούς. Εσβηνε το φεγγάρι, η ανατολή ρόδιζε και η λύρα ακόμα συνέχισε να παίζει!

Το ξημέρωμα η ζεστή μακαρονάδα άχνιζε και μοσχοβολούσε, ριγμένη μέσα στο ζωμό από τα σφαχτά και σκεπασμένη με τυριά από τα μυτάτα(μαντριά).

Είναι συνήθεια να κερνούν τους οργανοπαίκτες μαζί και τους ξενυχτισμένους μερακλήδες για να συνέλθουν πριν πάνε να κοιμηθούν.

Τα γνήσια κρητικά γλέντια με συναρπάζουν. Συγκινήθηκα όμως όταν ο πολιτιστικός σύλλογος μέσα σε αυτή τη μεγάλη γιορτή,  μου απένειμε τιμητική διάκριση, σε αναγνώριση της προσφοράς μου στο χωριό.

Αυτό δείχνει για λόγους χειροπιαστούς, ότι έχω γίνει ένας δικός τους άνθρωπος.

Τους ευχαριστώ πολύ για την αγάπη τους και την εκτίμησή τους.