'Φεγγαροφωτισμένα'

Της Ευθυμούλας Μπαμπάτση-Τζερεφού

Κρήτη δεν είναι μόνο το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο, τα Χανιά, η Σητεία, η Ιεράπετρα και ο Αγιος Νικόλαος. Κρήτη είναι η μεγάλονησός μας με τα πάμπολλα χωριουδάκια της τα σκαρφαλωμένα στις άγριες πλαγιές των βουνών όπως και τα κεντημένα ψαροχώρια στα όμορφα ακρογιάλια της.

Κρήτη είναι ο Αφέντης Χριστός και ο Αυθέντης Δίας, λατρευτικός χώρος από την αρχαιότητα σκεπασμένος θεϊκά τον Αύγουστο από το φως του φεγγαριού. Ο μύθος θέλει μέσα στο Δικταίο άντρο να γεννήθηκε ο Δίας, γιατί είναι το σημαντικότερο σπήλαιο της Κρήτης πάνω στο όρος Δίκη, πλούσιο σε σταλακτίτες και σταλαγμίτες που κινεί το ενδιαφέρον ταξιδευτών απ΄όλο τον πλανήτη.

Φέγγει τη νύχτα ταπεινά η πανσέληνος το εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού, φωτίζοντας το δρόμο των προσκυνητών που ανεβαίνουν με τα πόδια στη δεύτερη κατά σειρά ψηλότερη κορυφή του Δίκτη τιμώντας τη μνήμη του με πίστη και σεβασμό. Το ίδιο φεγγάρι είναι αυτό που συντροφεύει τα πρόβατα των Σταυρακάκηδων (παλιάς μεγάλης οικογένειας κτηνοτρόφων) στο οροπέδιο του ομαλού της Βιάννου και χαρίζει τη λαμπεράδα του στ΄απομεινάρια του ναού του Ερμή και της Αφροδίτης στη Σύμη για να μη χάσουν οι Θεοί τίποτα από την ομορφιά τους. Οι δώδεκα νερόμυλοι στο Κεφαλοβρύσι Βιάννου, σ’ ένα χωριό (το χωριό μου) πνιγμένο στο νερό και στο πράσινο περιμένουν καρτερικά το μυλωνά τους να βάλει μπροστά τις μηλόπετρες έχοντας παρηγοριά το φως του φεγγαριού.

Γοητεύεσαι να περπατάς με πανσέληνο στα γραφικά δρομάκια της Ανω Βιάννου, εκεί που έδωσε φως τη μέρα με τη γέννηση του και τα γραπτά του ο Ιωάννης Κονδυλάκης, λογοτέχνης, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος, χρονογράφος. Στο διάβα σου οσμίζεσαι το δυόσμο, το βασιλικό, το γιασεμί, ακόμα και το νυχτολούλουδο που σε καλωσορίζει, ανοίγοντας διάπλατα την καρδιά του τη νύχτα και αυτό ακόμα μοσχομυρίζει. Καταλήγεις στους καφενέδες κάτω απ΄τον χιλιόχρονο πλάτανο δίπλα στο νερόμυλο. Τσικουδιά, ντάκος, ξύγαλο και ελιές. Παρέα έχεις το Θεό και τότε αρχίζει ο Ερωτόκριτος και η Αρετούσα κλαίει. Κλαις και συ και χωρίς να το καταλάβεις ανεβαίνεις στους Ουρανούς. Αυτή είναι η Θεά Κρήτη με τα πολλά τα θαύματα και τις πολλές αγάπες. Ο Γιάννης Ρίτσος υμνεί τη δύναμη του φεγγαριού πάνω στον Έρωτα.

Αφησε με να έρθω μαζί σου

Τι φεγγάρι απόψε!

Είναι καλό το φεγγάρι

Δεν θα φαίνεται που άσπρισαν σαν τα μαλλιά μου

Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου

Δεν θα καταλάβεις

Αφησέ με να έρθω μαζί σου!

(Από τη σονάτα του Σηλενόφωτος)

 

Το ίδιο σεληνόφως είναι αυτό που χρυσίζει τη νύχτα τη θάλασσα της Αρβης συντροφεύοντας τους ψαράδες με τα πυροφάνια τους και παρηγορεί τους άμοιρους μετανάστες τους στριμωγμένους μέσα στις τρύπιες βάρκες τους. Ο Αρβειος Δίας ήταν αυτός που προστάτευε το λιμάνι της Αρβης ένα από τα πιό σημαντικά λιμάνια της Μεσογείου στην Αρχαιότητα και ήταν αυτός που καμάρωνε το επιβλητικότερο και το πιό δύσβατο φαράγγι της Κρήτης. Μέχρι και σήμερα.

Αγριο και δυνατό στοιχείο της φύσης με επισκεψιμότητα ολόκληρο το εικοσιτετράωρο.

Γαληνεύει το τοπίο τη νύχτα όταν το φεγγάρι ρίχνει τις ακτίνες του στις απέραντες μπανανοφυτείες, να διαπερνούν τα πελώρια πράσινα φύλλα τους που προστατεύουν το ένα και μοναδικό τσαμπί από πολλές μπανάνες. Τροπικό φυτό.

Απέναντι από είναι η Αφρική, Αίγυπτος και Λιβυή οι ίδιοι ζεστοί αέρηδες όμως αλλιώτικο φεγγάρι. Διαμάντι λαμπερό! Ακτινοβολεί το Κέρατο του Μινόταυρου στον Κερατόκαμπο και δίνει μεγαλοπρεπειά ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα. Δεν χρειάζονται καντήλες και λιβάνια στο Σελί, στα Αμυρά. Η σελήνη και το θυμάρι τιμούν τις ψυχές των σκοτωμένων παλικαριών που έφυγαν από τη ζωή το 1943 με άδικο λόγο. Ο καλλιτέχνης Γιάννης Παρμακέλης ξεπέρασε τον εαυτό του και δημιούργησε στη μνήμη τους το συγκλονιστικότερο μνημείο που έχω συναντήσει. Αξίζει ο κάθε περαστικός να σταματάει για ένα λεπτό σιγής. Αυτή είναι η πατρίδα μας.

Η όμορφη και ταλαιπωρημένη Ελλάδα μας όμως ο Ελληνας ξέρει: Κλαίει και χορεύει.

Χορεύει για να ξορκίσει το κακό!

Χορεύει για να σταθεί γερά στα πόδια του, χορεύει

και χαμογελάει γιατί κάθε μέρα καλωσορίζει τον ήλιο από την Ανατολή

και κάθε βράδυ η μάγισσα σελήνη φωτίζει στα σκοτάδια του.

Χορεύει γιατί ο χορός είναι ζωή, ανάταση και ανάσταση.

 

Υ.Γ. Αφιερωμένο στον τόπο που με φιλοξενεί τα τελευταία δέκα καλοκαίρια της ζωής μου απλόχερα.