Eυήκοα Ώτα. Ζούμε στιγμές ανεπανάληπτες!

Γράφει η Μαρία Πασχούλα

Και να που η ολική απαγόρευση κυκλοφορίας ισχύει πλέον. Και να που πρέπει να γράψουμε πού πάμε, τι θα κάνουμε και πότε θα γυρίσουμε. Και να, που θα πρέπει να μείνουν στο σπίτι και  οι «δεν βαριέσαι αδερφέ». Και να που ζούμε στιγμές ανεπανάληπτες, μέρες ιστορίας, καιρούς πολέμου.

Μέσα στην αναμπουμπούλα της ημέρας, μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, μέσα στο χάος της περίεργης αυτής ζωής, δεν προλάβαμε να κάτσουμε να σκεφτούμε…. Τι ζούμε ρε φίλε… αλήθεια. Γράφουμε ιστορία. Η ανθρωπότητα χάνει η νικά. Η φύση εκδικείται. Ο άνθρωπος υποφέρει. Πόλεμος. Μετά από 100 χρόνια, αυτός ο καιρός, θα μείνει ως μία μεγάλη πανδημία που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους. Αυτό που φοβάμαι, είναι τα συμπεράσματα. Αυτό που με νοιάζει είναι να μην κριθεί ο απλός, καθημερινός άνθρωπος ως ο καταστροφέας. Ως ο υπεύθυνος του πολέμου. Ως ο αδιάφορος. Θα μου πεις «σε ποια χρονική στιγμή των πολέμων τα συμπεράσματα δεν ήταν κατά των ανθρώπων; Πάντα ο άνθρωπος φταίει.». Και θα έχεις και δίκιο. Και αυτή τη φορά, αυτό θα γίνει. Θα καταχωρηθούμε στην ιστορία ως η ανθρωπότητα που άλλαξε το τοπίο της καθημερινότητας. Το τοπίο της ίδιας της ζωής.

Πιστεύω πως δεν είδαμε τίποτα ακόμα. Πιστεύω πως μας περιμένουν κι άλλα. Πιστεύω πως αυτή είναι η εποχή που η ανθρωπότητα θα χάσει πανηγυρικά. Πιστεύω πως αυτός ο πόλεμος (οικονομικός, ηθικός, πειραματικός,) ότι κι αν είναι, θα είναι ο χειρότερος όλων. Πιστεύω πως ο πάτος είναι ακριβώς από κάτω μας και τον πλησιάζουμε.

Εύχομαι και ελπίζω να είμαι η μεγαλύτερη ψεύτρα όλων. Αλήθεια. Θέλω να ελπίζω. Και αυτό θα κάνω.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, έχουμε την υποχρέωση προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους, να προστατευτούμε.

Πρέπει να μείνουμε σπίτι. Πρέπει να σταματήσουμε την εξάπλωση. Αν προλαβαίνουμε. Αν δεν έχουμε χάσει ήδη την πάλη. Αν είμαστε ακόμη ικανοί.

Για να μείνεις στο σπίτι και να μην αυτοκτονήσεις, επιβάλλονται δύο πράγματα: α) να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, να μην τον βαριέσαι, να του κάνεις παρέα ευχάριστα, να τον αγαπάς, και β) να έχεις ένα πρόγραμμα.

Το να κοιτάς το ταβάνι δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Το να κλαις τη μοίρα σου που σε έκλεισαν σε τέσσερις τοίχους επιφέρει χειρότερα αποτελέσματα. Το να μαλώνεις με την οικογένειά σου (διότι το 24 ώρες το 24ωρο μαζί δεν ήταν ποτέ εύκολο) κάποια στιγμή θα σε κάνει ψυχασθενή.

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε στο σπίτι μας, πριν μας πάρει η κάτω βόλτα και ξεκινήσουμε να χορεύουμε τη Μακρινίτσα στα καλά του καθουμένου;

1. Βάλε ένα πρόγραμμα. «Αύριο το πρωί θα κάνω αυτό, έπειτα θα κάνω το άλλο, το μεσημέρι θα κάνω αυτό, το απόγευμα εκείνο και το βράδυ ίσως δω αυτό. Έτοιμη η ημέρα.
2. Βάλε τον εαυτό σου σε μία διαδικασία σκέψης. Ξέρετε, στην καθημερινότητα ξεχνάμε να σκεφτούμε. Δουλεύουμε, τρώμε, κοιμόμαστε και πάλι από την αρχή. Δεν σκεφτόμαστε. Είτε γιατί δεν προλαβαίνουμε, είτε γιατί φοβόμαστε. Σκέψου. Η σκέψη καθαρίζει το μυαλό από σκουπίδια, τοποθετεί το κάθε τι και τον κάθε ένα εκεί που πρέπει και σε βοηθάει να βγάλεις συμπεράσματα που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα το έκανες. Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν την πολύ δουλειά γιατί τρέμουν τη σκέψη. Πιστεύουν πως αν κάτσουν να σκεφτούν θα τρελαθούν. Δεν είναι έτσι. Δεν φοβούνται τη σκέψη. Φοβούνται στον φόβο της σκέψης. Τώρα, λοιπόν, είναι αναγκασμένοι να το κάνουν. Τώρα θα ελευθερωθούν. Τώρα θα δουν τι είναι, γιατί είναι, πού είναι και τι μπορούν να κάνουν για το αλλάξουν και να σταματήσουν να φοβούνται. Δεν είναι υπέροχο; (Τη στιγμή που γράφω έχω στο μυαλό μου κάποιους φίλους καρμπόν στη συγκεκριμένη περίσταση. Τη στιγμή που γράφω τους ακούω να με βρίζουν με όλη τους τη δύναμη γι’ αυτό που ζουν και γελάω. Γελάω γιατί ξέρω πως μέσα από αυτή τη διαδικασία της σκέψης θα βγουν κερδισμένοι κι ας μην το πιστεύουν!).
3. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πιάσει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή τους. Να η ευκαιρία. Καταλαβαίνω πως για κάποιους το βιβλίο έχει έναν μαγνήτη που αντί να σε έλκει σε απωθεί. Αντισταθείτε και πλησιάστε. Ελάτε… δεν δαγκώνει. Ανοίξτε ένα βιβλίο. Αν δεν σας ενδιαφέρει και βαριέστε αφόρητα, ανοίξτε άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο. Μέχρι να βρείτε κάποιο που θα σας κάνει να τελειώσετε την πρώτη σελίδα και να θέλετε να πάτε στη δεύτερη. Κερδίσατε. Συνεχίστε. Δεν έχετε την παραμικρή ιδέα πού θα σας βγάλει αυτό το ταξίδι. Θα έχετε ταξιδέψει μέσα από το σπίτι σε κόσμους υπέροχους. Σας το υπόσχομαι.
4. Ξαναγνωριστείτε με τα μέλη της οικογένειας σας. Με τα παιδιά σας. Τους γονείς σας αν μένετε μαζί. Το σύζυγο ή τη σύζυγο. Δεν γνωριζόμαστε. Δεν προλαβαίνουμε. Δύο τινά υπάρχουν. Ή θα τους αγαπήσετε, ή όχι. Στην πρώτη περίπτωση κερδίσατε για άλλη μια φορά τους ανθρώπους σας και σας περιμένουν στιγμές ευτυχίας. Στη δεύτερη, έχετε κατανοήσει πλήρως πως ίσως, πλέον, δεν ταιριάζετε. Κι όταν δεν ταιριάζουμε, δεν είναι σωστό να συμπεθεριάζουμε. Έχετε σκέψεις να κάνετε και μία απόφαση να πάρετε. Μην τη φοβάστε. Κάποια στιγμή θα ερχόταν. Αρκεί να είστε καλά με σας.
5. Λύστε σταυρόλεξα να αποφύγετε το Αλτσχάιμερ, δείτε ταινίες να ψυχαγωγηθείτε, χορέψτε να διασκεδάσετε και να ασκηθείτε, καν’τε παζλ να φρεσκάρετε το μυαλό σας, ακούστε μουσική να εκτοξευθείτε! Καν’τε ότι σας αρέσει! Καν’τε αυτό που θα ανεβάσει την ενδορφίνη και θα σας κάνει να μην μελαγχολήσετε καθόλου. Και αν τύχει και μελαγχολήσετε… υπάρχει και το βουνό. Το αγαπημένο βουνό. Το όμορφο βουνό. Το βουνό που σου προσφέρει απλόχερα ηρεμία, αγάπη, νοσταλγία, επαφή με το πρωτόγονο. Το δικό μας βουνό. Τιμήστε το.

Αν τίποτα από τα παραπάνω δεν σας κάνει να νιώσετε καλά, να το κοιτάξετε. Το πρόβλημα δεν είναι έξω, είναι μέσα σας. Αν δεν περνάτε καλά, μέσα στο σπίτι, δεν περνάτε καλά πουθενά.

Κι όπως λέει εύστοχα το αγαπημένο μου συγκρότημα:

Αν δε χώρας μέσα σε μια ονειροπαγίδα, αν δε χώρας σε μια αγκαλιά φυλακή

Τότε τι κρίμα, ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΠΟΥΘΕΝΑ, ΠΟΥΘΕΝΑ!!!»

Να είμαστε καλά, έστω έτσι. Έστω με αυτόν τον τρόπο. Έστω με δυσκολίες. Μέχρι να έρθουν τα καλύτερα.