Από την Αθηνά στην Αθηνούλα
Της κ. Ευθυμούλας Μπαμπάτση - Τζερεφού
Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ! Γελούσαμε όταν αυτό το έλεγε η μία και συμφωνούσε η άλλη!! Πάντα γελούσαμε για όλα! Για τα μικρά και για τα μεγάλα για τα εύκολα και για τα δύσκολα και πάντα μαζί βρίσκαμε τη λύση! Αν τη βρίσκαμε! Δεν θα στεναχωριόμαστε για αυτά που διορθώνονται μου έλεγες και’ γω σου απαντούσα: Ούτε για αυτά που δεν διορθώνονται θα δηλητηριάζουμε την ψυχή μας. Η ώρα του καφέ ήταν ώρα ψυχανάλυσης αναμεταξύ μας μα κυρίως αυτογνωσίας. Ατελείωτες συζητήσεις. Βάζαμε κάτω τη ψυχή μας ολόγυμνη και τη χτυπούσαμε αλύπητα.
Συμπέρασμα: Τουλάχιστον να παραμείνουμε οι εαυτοί μας καταλήγαμε. Το δώρο των γενεθλίων σου, Αύγουστος του 2017 θα σου το κάνω στη γιορτή σου μου είπες του Αγίου Ευθυμίου Ιανουάριος του 2018. Το ίδιο μου είπε και η νύφη μου, η Μεγκ, πως στη γιορτή μου θα μου κάνει το δώρο της ζωή μου, την Αθηνούλα. Ακριβώς το ίδιο μου είπε και η εξαδέλφη μου η Ελσα Καμτσικά, ότι το βιβλίο σου «Κορασό» θα το παρουσιάσουμε την ημέρα της γιορτής σου. Και εγώ περίμενα τη γιορτή μου για όλα αυτά που καρτερούσα. Εζησα μια ολόκληρη ζωή μέσα σε τρεις μέρες. Μέρες γεμάτες «Κορασό». Αθηνά την ημέρα της γιορτής μου το πρωί χωρίσαμε. Το Δώρο σου σ΄εμένα ήταν η λύτρωσή σου τελικά. Το μεσημέρι της γιορτής μου μέσα στα Μπαμπατσαίικα στο ίδρυμα Δημούλα μαζί με τις αναμνήσεις μου πότιζα το δένδρο της Νάουσας, παρουσιάζοντας το «Κορασό» μου.
Το βράδυ της γιορτής μου ξενυχτούσα στο νεκροκρέβατό σου!!! Σε στόλισα για να σου δώσω το τελευταίο φιλί και να κουνήσω το μαντίλι. Βιαζόμουνα γιατί με περίμενε το «θαύμα της ζωής». Το καλωσόρισμα της Αθηνούλας με το κλάμα της νεογέννητης στην αγκαλιά μου. Την πρώτη νύχτα που κατόρθωσα να κοιμηθώ, σε ονειρεύτηκα Αθηνά. Με κοίταζες, σε κοίταζα και σιγοτραγουδούσαμε: “Ετσι είναι η ζωή και πως να την αλλάξεις πως να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί”.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σκέφθηκα είναι, να την ξαναγράφουμε με πείσμα μ΄ένα άλλο μολύβι και ένα άλλο χαρτί γιατί η ζωή συνεχίζεται και αν δεν κατορθώσουμε να την αποδεχθούμε με τις λύπες και τις χαρές της δεν αντέχεται.