ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΖΩΑ

Τoυ κ. Χρήστου Μπίντα - Φωνή Ναούσης 11/10/2025

ΥΠΑΡΧΕΙ ένα ζωικό κεφάλαιο αδέσποτων σκύλων στην πόλη μας, που όπως επισημαίνει σε σχόλιό της, στο προηγούμενο φύλλο της, η «Φωνή», διαρκώς αυγαταίνει και δημιουργεί εκτός των άλλων και προβλήματα ασφάλειας στους πολίτες.

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, ανέφερε, δύο περιπτώσεις επικίνδυνων σκύλων -με τις φωτογραφίες τους- που ο μεν πρώτος στην είσοδο του πάρκου(!) επιτέθηκε σε τρία διαφορετικά άτομα, που σώθηκαν από τα δόντια του την τελευταία στιγμή και ο δεύτερος είναι ο φόβος και ο τρόμος σε μια γειτονιά και ήδη δάγκωσε έναν συμπολίτη μας.

ΟΤΑΝ ΑΝΕΔΕΙΞΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ στη σελίδα της στο FB, η εφημερίδα, γράφει ο σχολιαστής, αυτή γέμισε από διαμαρτυρίες «φιλόζωων», που ούτε λίγο ούτε πολύ, την κατηγορούσαν, ότι «δεν αγαπάει τα σκυλιά»! Αν είναι δυνατόν!

«ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ» ήταν μετά από αυτό, το σχόλιο της εφημερίδας. «Χάσαμε το μέτρο», θα έλεγα εγώ.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, κάτι πρέπει να γίνει! Υπάρχει πραγματικό πρόβλημα με τα αδέσποτα στην πόλη, το οποίο κάποτε πρέπει να συζητήσουμε ανοιχτά, και όχι υπό τον φόβο υπεραντιδράσεων «φιλόζωων», να αποφεύγουμε, ακόμα και να το θίξουμε. Όσοι εμπλέκονται να καθίσουν μαζί στο ίδιο τραπέζι και να βρουν μια λύση -ανθρώπινη, βέβαια- για τα συμπαθή τετράποδα, που κατά τα άλλα, δε φταίνε σε τίποτα.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ με τους σκύλους και με τα ζώα γενικότερα, πρέπει να μπει σε σωστές βάσεις.

ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ κατ’ αρχάς, ότι η ζωή και η ποιότητα της ζωής του ανθρώπου, προέχει και μπορεί να διασφαλιστεί, χωρίς να παραβιάζεται η ασφάλεια και η ανθρώπινη μεταχείριση των ζώων.

Είμαστε υπέρ των ζωικών δικαιωμάτων των ζώων, αλλά και υπέρ των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Δεν μπορεί να υπάρχουν άβατα στην πόλη, λόγω κυκλοφορίας αδέσποτων. Δεν μπορεί να υπάρχουν περιοχές, στις οποίες να φοβάσαι να κυκλοφορήσεις –πόσο μάλλον μικρά παιδιά και γενικά ευάλωτα άτομα- λόγω παρουσίας επικίνδυνων αδέσποτων σκύλων.

Να έχουμε θύματα απ’ αυτή την ιστορία, εδώ και χρόνια, και να μην έχει γίνει τίποτα. Να λυθεί το ζήτημα πάραυτα, με γνώμονα την κοινή λογική και την ανάληψη του απαιτούμενου οικονομικού κόστους. Δεν μπορεί, να θες να γίνεις ιδιοκτήτης σκύλου και να μην έχεις τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, με συνέπεια, να περπατάς αμέριμνος στον δρόμο –έχω ιδίαν πείραν- και ξαφνικά, το γάβγισμα ενός σκύλου, από το μπαλκόνι πάνω απ’ το κεφάλι σου, να στέλνει την καρδιά σου στην Κούλουρη. Ή να μην μπορείς να κοιμηθείς τη νύχτα, γιατί ο σκύλος του γείτονα, που διανυκτερεύει, επίσης στο μπαλκόνι , γαβγίζει συνέχεια. Ή ο άλλος (άλλη), να αφήνει τον σκύλο του, να κάνει την ανάγκη του στον δρόμο και να μην να τα μαζεύει. Το να έχεις σκύλο, χωρίς να ικανοποιείς τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, δεν είναι φιλοζωΐα, είναι κακοποίηση ζώων. Και ανθρώπων, τελικά.

ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΔΟΘΕΙΣΗΣ, ας επιτραπεί όμως, να μιλήσουμε γενικότερα για τη σχέση των ανθρώπων με τα ζώα.

ΓΙΟΡΤΑΣΑΜΕ το προηγούμενο Σάββατο την «Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων». Σκοπός της γιορτής, φυσικά, ήταν η ευαισθητοποίηση των ανθρώπων, για την συμπεριφορά τους απέναντι στα ζώα. Καλός και άγιος ο σκοπός. Και η Πολιτεία, ως γνωστόν, εφαρμόζει εξοντωτικές ποινές, για όσους η κακοψυχία τους, τους επιτρέπει να κακοποιούν ζώα, αν και ανάλογες ποινές, δεν προβλέπονται για την κακοποίηση ανθρώπων. Είναι μια ανισορροπία, πώς να το κάνουμε.

ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΜΟΥ, ας μου επιτραπεί να σχολιάσω μια άτοπη, κατά τη γνώμη μου, σύγκριση: της σχέσης, ανάμεσα σε ανθρώπους και ζώα και της σχέσης, ανάμεσα σε ανθρώπους με ανθρώπους.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟΙ ΑΥΤΟΙ που είναι πρόθυμοι να αντικαταστήσουν τη συντροφιά των ανθρώπων, με τη συντροφιά των ζώων, γιατί, λέει, οι άνθρωποι είναι ακατάλληλοι για συντροφιά, ενώ τα ζώα ιδανικά.

Το ίδιο, βέβαια, λέει και ο Φρόυντ: «Εγώ προτιμώ την παρέα των ζώων από τη συντροφιά των ανθρώπων. Γιατί; Γιατί αποδεικνύονται πολύ περισσότερο ειλικρινή και αυθόρμητα. Δεν έχουν διχασμένη προσωπικότητα, το Εγώ τους δεν πάσχει» Και ο Γουόλτ Γουίτμαν: «Μου φαίνεται /ότι θα πάω να ζήσω με τα ζώα. /Στέκομαι και τα κοιτάζω. /Δεν είναι ευυπόληπτα ή δυστυχισμένα. /Δεν ιδροκοπούν, δε γκρινιάζουν /για την κατάστασή τους, /δε μένουν ξύπνια τη νύχτα /να κλάψουν για τις αμαρτίες τους, /δε με νευριάζουν, κουβεντιάζοντας /για το καθήκον τους προς τον Θεό. /Κανένα δεν είναι ανικανοποίητο, /κανένα δεν έχει παραφρονήσει /από τη μανία της ιδιοκτησίας, /κανένα δε γονατίζει /μπροστά στο άλλο ή στο είδος του /που έζησε χιλιάδες χρόνια πριν»

ΣΧΟΛΙΑΖΩ: Εντελώς άτοπη η σύγκριση: Για να συνυπάρξει το εγώ σου, με ένα άλλο εγώ, στο ίδιο εμείς –π.χ. σύζυγοι- πρέπει να φέρετε και οι δυο τα εγώ σας στα μέτρα του εμείς, αν δε θέλετε να το διαλύσετε. Λίγο να παραφουσκώσει το ένα από τα δύο εγώ, θα το διαλύσει το εμείς. Αν παραφουσκώσουν και τα δύο εγώ, το εμείς θα γίνει Κούγκι.

Γα να συνυπάρξεις με τον σκύλο όμως, στο ίδιο εμείς, αρκεί να τον ταΐζεις, να τον ποτίζεις, να τον βγάζεις βόλτα τακτικά, να τον φροντίζεις , αφήνοντας το εγώ σου, ανεπηρέαστο. Τα ζώα είναι υποταχτικά στο δικό σου εγώ, είναι υποχείριά σου, δεν έχουν δικό τους εγώ. Η σχέση σου με τον άλλο είναι ισότιμη, με τον σκύλο σχέση εξουσίας, υποταγής. Οποιαδήποτε σύγκριση, λοιπόν, ανάμεσα στις δύο αυτές σχέσεις είναι άτοπη.

Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΑΣ, ΛΟΙΠΟΝ, κρίνεται πρωτίστως, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και όχι με τα ζώα. Αν μπορούμε να συνυπάρξουμε μόνο με τα ζώα και όχι με τους ανθρώπους, έχουμε πρόβλημα.

ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ, βέβαια, είναι να συνυπάρχουμε αρμονικά τόσο με τους ανθρώπους, όσο και με τα ζώα.

ΙΔΟΥ ΣΤΑΔΙΟΝ ΔΟΞΗΣ ΛΑΜΠΡΟΝ, για τον καθένα μας.