Aναστ. Καραμπατζός: Μας άφησε δυστυχώς ο Αντώνης Φραγκόπουλος...

Μας άφησε δυστυχώς, ένας πολύ καλός φίλος.

Ο Αντώνης Φραγκόπουλος δεν είναι πια κοντά μας. 'Ηταν ο πρώτος εργαζόμενος που συνάντησα αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων μου στον Δήμο Νάουσας στις αρχές του 2003. Ήταν η εποχή τότε που έκλεισε η ΤΡΙΚΟΛΑΝ όπου εργάζονταν, αλλά ο Αντώνης είχε προλάβει μόλις να συνταξιοδοτηθεί.

Μπορεί μεν να είχε βγει στη σύνταξη, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να προσφέρει. Θυμάμαι καλά που την επόμενη μέρα ήρθε στο δημαρχείο και μου είπε: "....Δήμαρχε, μπορεί να βγήκα στη σύνταξη, αλλά τώρα έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου. Πες μου ότι θέλεις για καθαριότητες, κόψιμο χόρτων κλπ. και μπορώ να σε βοηθάω όποτε μου ζητάς" Έκτοτε, η σχέση μας έγινε πραγματική φιλία.

Πώς να ξεχάσω λοιπόν, έναν τέτοιο Άνθρωπο. Που για μένα, αποτελούσε τον ορισμό του ΕΘΕΛΟΝΤΗ. Δεν ζήτησε ποτέ του τίποτε.

Κάθε φορά που είχαμε ανάγκες (και πότε δεν είχαμε άλλωστε;), έπαιρνα τηλέφωνο τον Αντώνη και ήταν πάντα "παρών". Του βάζαμε λίγη βενζίνη στη μεσινέζα του και πήγαινε στα πιο απίθανα σημεία. Εκεί που οι ....υπηρεσίες δεν μπορούσαν!

Θυμάμαι το 2009 στις εκδηλώσεις του Ολοκαυτώματος, δεμένος στο καλάθι του Γερανού, κατέβηκε και καθάρισε τον καταρράκτη των Στουμπάνων. Άλλη φορά, δεμένος με σχοινιά, κατέβηκε και καθάρισε τους βράχους στο "Σπήλαιο", εκεί που είχε πέσει κάποτε ένα αστικό λεωφορείο. Σε αγροτικούς δρόμους, στη Βάλια, στον Αηλιά, στο Αραμπούνι, στη Σχολή ΄Αριστοτέλους, στη Λεπτοκαρυά κλπ. Ήταν πάντα πρόθυμος να συμμετάσχει. Και μάλιστα, δεν ήθελε παρέα άλλον. Πήγαινε μόνος του και όταν τελείωνε την "αποστολή", μου έπαιρνε τηλέφωνο: "¨Δήμαρχε, εκεί το τελείωσα.... θέλεις να πάω κάπου αλλού;...."

Ο Αντώνης ήταν φυσικά και μέλος του "Συμβουλίου Περιβάλλοντος" που είχαμε συστήσει στον Δήμο μας και οι δράσεις του οποίου κορυφώνονταν κάθε χρόνο ανήμερα της "Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος" (5 Ιουνίου).

Διετέλεσε επίσης για πολλά χρόνια και Πρόεδρος της"Λέσχης Καταδρομέων Ημαθίας", με μεγάλη προσφορά και εκεί.

Αυτός ήταν ο Αντώνης Φραγκόπουλος. Μας φεύγει λοιπόν πολύ νωρίς και πολύ άδικα, ένας πολύ καλός φίλος και ένας εξαίρετος Άνθρωπος, οικογενειάρχης, σύζυγος και πατέρας. Ένας πραγματικός και ακούραστος ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ.

Στις 5 Ιουνίου του 2011, είχα την τιμή να του απονείμω μια "Τιμητική Πλακέτα".

Φίλε μου Αντώνη: "Καλό Παράδεισο".

Εκεί θα πας. Γιατί εκεί ανήκεις.